dinsdag 13 januari 2015

Klein leed

Gert, Peter, Rene en Bas zijn vier West Friese broers. Alle vier wonen ze in hetzelfde dorp en werken ze op dezelfde fabriek. Er was een tijd dat deze broers alles met elkaar deden, lief en leed met elkaar deelden en, zoals het met broers vaak gaat, elkaars beste vrienden waren. Tot die ene fatale dag een jaar of acht geleden. Die dag die alles zou veranderen en de kaarten tussen deze broers duchtig opnieuw geschud zouden worden. Die ene rampzalige dag waarin de band tussen de vier broers voor een onwaarschijnlijke beproeving zou komen te staan. 

De broers, drie van de vier vader van een gezin, hadden namelijk het plan gevat er gezamenlijk op uit te trekken naar Disneyland Parijs. En precies dat ogenschijnlijk gezellige plan zou de band tussen broers voorgoed veranderen. Natuurlijk, over het uitstapje op zich waren ze het gevieren roerend eens. Het was het te kiezen vervoersmiddel dat danig roet in het eten zou gooien. Gert, Peter en Rene wilden de reis namelijk per vliegtuig afleggen daar waar Bas het gewoon lekker met de auto wilde doen. U zult begrijpen: een dergelijk fundamenteel meningsverschil zijn de vier broers tot op de dag van vandaag nooit te boven gekomen. 

En zo kwam het dat de eens zo onafscheidelijke broers in een familievete terecht kwamen die ze de afgelopen acht jaren in die dramatische tweedeling bracht, die de ooit onbreekbaar geachte broederband op hartverscheurende wijze verbroken had. 

Maar dan gebeurd er iets dat hun leven opnieuw zou kunnen veranderen. Opeens is er een kans dat hetgeen het conglomeraat Disney zo ruw had afgenomen teruggewonnen kan worden. Opeens stuurt den here God zijn speciaal voor familieaangelegenheden uitgeruste engel op de broers af, opeens staat Bert van Leeuwen met z'n crew van het Familiediner voor de deur. Want, zo weten ook Bert en de EO, de bijbel leert hen immers: " Zo gij dan uw gave zult op het altaar offeren, en aldaar gedachtig wordt, dat uw broeder iets tegen u heeft; Laat daar uw gave voor het altaar, en gaat heen, verzoent u eerst met uw broeder, en komt dan en offert uw gave" (Mattheüs 5:23-24).

De eerlijkheid gebiedt me in dezen te verklaren dat ik, daar ik geen religieus mens ben, de EO meestal buiten beschouwing laat tijdens de gemiddelde zapronde en dit derhalve m'n eerste portie van het familiediner was. Direct ben ik onder de indruk van minutieuze voorbereiding van presentator Bert. Al bij het bezoeken van broer Bas op de eerdergenoemde fabriek heeft Bert namelijk drie zeer doordachte items bij zich: een speelgoedvliegtuig, speelgoedauto èn, last but not least, een pluche Mickey Mouse. "Heb je enig idee waarom ik hier ben?" Vraagt Bert semi-ernstig aan broer Bas. Broer Bas, misschien enigszins beïnvloed door de door Bert meegebrachte spullen, hoeft niet lang na te denken; Bert is hier voor de ruzie tussen hem en zijn broers.

Broer Bas is stellig. Hij wil op geen enkele wijze deelnemen aan het diner, Bas piekert er zogezegd niet over. Net zo stellig is Broer Gert zo valt al direct van z'n grimassen af te lezen, ook hij maakt Bert meteen bij aankomst duidelijk dat hij niet in de voor het programma schijnbaar gebruikelijke limousine zal stappen om naar het familiediner te gaan. Broers Rene en Peter zijn wat milder en staan zeker open voor een kans de welhaast magische broederband van weleer middels deze Goddelijke interventie nieuw leven in te blazen.

Dan is het tijd voor de spannende ontknoping van dit zenuwslopende stukje emo-tv. Bert is inmiddels bij het restaurant waar het door de dochters van broers Bas en Peter klaargemaakte diner op de eens zo nauw verweven broers wacht. Daar er twee kampen zijn in deze broederlijke twist zullen er twee limousines arriveren waarvan een ieder op dat moment slechts kan hopen dat enerzijds de broers Gert, Peter en Rene en anderzijds broer Bas er op het aanstaande moment suprême uit zullen stappen. Een ongekende spanning maakt zich van zowel de dochters die dit hele plan beraamt hebben als de kijker meester. 

De eerste limousine stopt. Bert loopt naar het portier. In gedachten schreeuw ik het uit: "Loop door Bert, maak in godesnaam die deur open!" Bert opent het portier, de camera draait tergend langzaam in de juiste positie.... Zijn broers Gert, Peter en Rene ingestapt...? Ja, JA! Al vlug realiseer ik me dat het overbodig enthousiasme is. Dit waren immers slechts de drie broers die het in die afgelopen acht jaar nog steeds prima met elkaar konden vinden. 

Opnieuw komt er een limousine aan. Dit is het moment van de waarheid, dit is de limousine van broer Bas. Ook nu lijkt Bert in slow motion richting het portier te lopen, al even zo langzaam gaat hij met z'n hand naar het portier, opnieuw kiest de camera traag positie... Ik schuif naar het puntje van m'n stoel, de bezwete palmen van m'n handen druk ik inmiddels tegen m'n gelaat.... Broer Bas was immers zo stellig geweest dat hij op geen enkele wijze mee wilde werken... En dan wordt er plots een been naast de limousine geplaatst, ook broer Bas heeft besloten in te stappen! 

Het eens zo onmogelijk geachte plaatje van de vier broers die, toegegeven een tikkeltje ongemakkelijk nog, zij aan zij de conclusie trekken dat het wel eens tijd wordt de lucht te klaren is hartverwarmend in beeld gebracht. 

En zo kwam het dat den here God met behulp van z'n meest trouwe aardse volgeling Bert als bij een (gods)wonder wist te repareren wat Disney zo rücksichtslos had vernietigd. Bert zelf kijkt tevreden toe hoe hij wederom een missie Gods met succes heeft volbracht. Met stille trom verdwijnt Bert vervolgens van het toneel, door naar de volgende ontwrichte familie waarschijnlijk. Bert's goddelijke werk is immers nooit gedaan. Daar waar er een familie in onmin leeft, daar verschijnt Bert. 

Maar voor vanavond is Bert z'n werk gedaan. Voor vanavond is het eind goed, al goed.

dinsdag 6 januari 2015

Tweeduizendvijftien

Na een in mijn geval zeventien uur-lange jaarwisseling heeft wederom een nieuw jaar zich aangediend. Mijns inziens altijd weer een hoop gedoe om niks, dat hele oud en nieuw. Weken, zo niet maanden van tevoren is het al een terugkerend gespreksonderwerp: "wat gaan we met oud en nieuw eigenlijk doen?!". Feitelijk eindigt het telkens opnieuw hetzelfde. Je haalt kaarten voor een of meerdere feesten die uiteindelijk van middelmatige kwaliteit blijken. Na afloop maak je de balans op en zeg je tegen elkaar: "eigenlijk is gewoon thuis met vrienden toch wel het leukste met oud en nieuw", hiermee pogend de gezamenlijke lichte teleurstelling te verhullen.

Was het dan een en al droefenis hoor ik u denken? Neen. Het was een zeer gemoedelijk geheel met goede vrienden. De slechte muziek op het feestje in het volkshotel tijdens de daadwerkelijke jaarwisseling slaagde er niet in de vreugde van het goede gezelschap waarin ik me begaf te overmeesteren. Ook het uitzicht over het vuurwerk boven de Amsterdamse binnenstad vanaf de zevende verdieping van het volkshotel was fenomenaal. Zeventien uur lang non stop feesten was wellicht overigens iets dat meer bij kersverse twintigers past dan bij kersverse dertigers, het mag gezegd worden.

Bij een stuk over nieuwjaar en het nieuwe jaar ontkom je er welhaast niet aan het onderwerp (al dan niet) goede voornemens aan te snijden. Welnu; goede voornemens voor de eerste januari van een nieuw jaar vind ik één van de meest nutteloze tijdsbestedingen die er ooit bedacht zijn. Welke schlemiel heeft dat überhaupt bedacht?! Het is, en dat zeg ik als volleerd en zeer ervaren uitstelproffesional, de ultieme vorm van uitstellen. Als je ècht wilt afvallen waarom begint dat dan per 1 januari en niet per 13 september? Als je ècht wilt stoppen met roken waarom gooi je dan niet je sigaretten weg op 24 mei? Als je ècht meer wilt sporten waarom koop je dan niet eens, bijvoorbeeld, in oktober hardloopschoenen? De meeste van deze voornemens sneuvelen volgens mij ook al zo'n beetje rond 8 januari.

Maar goed. Een nieuw jaar. Nieuwe rondes, nieuwe prijzen om er maar eens een cliché tegenaan te gooien. Aan de clichématige voornemens doe ik dan misschien niet mee, ook ik ontkom er niet aan om bij de jaarwisseling te mijmeren over wat er geweest is en wat er al dan niet gaat komen in dit kakelverse jaar dat voor ons ligt. Wat is dat in mijn geval? Ik heb geen flauw idee. Ik heb geen flauw idee en dat is eigenlijk best een mooi iets. Dit jaar is de spreekwoordelijke schone lei. Alles ligt open. De mogelijkheden zijn eindeloos. Wat ik wil? Weet ik ook niet, ga ik over nadenken en kom ik ongetwijfeld nog op terug. Wat ik wèl weet is dat alle ingrediënten om er een weergaloos jaar van te maken aanwezig zijn. Zo woon ik in één van de mooiste steden ter wereld omringd met al even zo mooie mensen, weet ik zeker dat er in dit jaar minstens net zoveel gelachen gaat worden als in het jaar dat achter me ligt en ben ik gezond. Meer heeft een mens ècht niet nodig.

Ik sluit af met een even geinig als nutteloos weetje over het jaar 2015: 21 oktober van dit jaar is de datum dat Marty McFly in de tweede back to the future-film vanuit 1985 in de toekomst landt. We hebben dus nog even ruim 10 maanden om met vliegende auto's op de proppen te komen. Ik wacht in ieder geval met gepaste spanning af.

Gelukkig nieuwjaar allen!