Herman Brusselmans laatste slachtoffer moraaltwitter

Laat ik deze blog beginnen met een kleine shoutout naar Herman Brusselmans en zijn met ouderwetse zwarte afzeikhumor doordrenkte columnreeks "overschatte mensen" voor Nieuwe Revu, een aanrader voor wie het nog niet kent. (linkje hier)

Niemand wordt gespaard in deze overduidelijk met een dikke Brusselmans-knipoog geschreven reeks. José Mourinho, Sonja Barend, David Bowie, Josje van K3, Ban KI-Moon; allemaal vielen ze ten prooi aan de scherpe, Vlaamse pen van de schrijvende kruising tussen Wally Tax en de gemiddelde systeembeheerder van een al even zo gemiddeld kantoorpand.

Persoonlijk houd ik van Brusselmans, zijn cynisme, zijn zelfspot, en vooral zijn manier van schrijven. 

Helaas bleek onlangs dat lang niet iedereen het daarmee eens is. Brusselmans had namelijk het gore lef gehad een column te wijden aan Neerlands rockchick nr 1: Anouk. En, getrouw aan de stijl die hij in de reeks hanteert, is Brusselmans ook over ons aller Anouk niet mals in zijn woordkeuze. Zo is Anouk volgens de Vlaamse schrijver 'een blonde del die weigert de pil te slikken'. En juist na die opmerking werd de politiek correcte, lang geteende twitterpolitie wakker.

Dat in een eerdere column Josje van K3 neergezet werd als talentloze boerendochter die zichzelf vooral tussen de juiste lakens zou hebben verzekerd van een carriere in de entertainment was kennelijk prima voor het collectieve social media-geweten, dat 's Lands 'talkshowkoningin' Sonja Barend tot de grond toe afgefakkeld werd was ook geen punt, zelfs toen JFK werd weggezet als 'enorme eikel' bleef de digitale 'wij pikken dit niet langer!'-brigade in hun kazerne.

Maar nu was er gemeen gedaan over Anouk. Die schuchtere, breekbare, timide, introverte Anouk. De weerloze Haagse zangeres die nooit voor zichzelf opkomt. Hier moest natuurlijk ingegrepen worden.

Anouk zelf heeft overigens nog niet gereageerd, waarschijnlijk is de wond nog te vers.

Een verontwaardigde, digitale burgerwacht verzamelde zich onder aanvoering van zingende en schrijvende weter van wat u verkeerd doet: Aafke Romeijn. Zij bracht eerst met onderstaande tweet het leger der moraaltwitter in opperste staat van paraatheid door een heus haatstuk over Brusselmans aan te kondigen aan haar volgers.

Ben ff haatstukje aan Brusselmans aan het tikken. Binnenkort in uw Vrij Nederland. Joe.

— Aafke Romeijn (@aafkeromeijn) 20 juni 2017

Het eindresultaat is een blog op de site van Vrij Nederland met als titel 'even een zeikstukje over Brusselmans'. 

Nu verwacht u misschien dat ik Aafke en haar artikel vanaf dit punt met de grond gelijk ga maken maar het tegendeel is waar; ik moet toegeven dat het een alleraardigst stukje geworden is. Vlot en met humor geschreven. Vooral de potsierlijke vergelijkingen die ze maakt kunnen me ten zeerste bekoren. En in mijn bescheiden mening ligt dáár ook juist de oplossing; er mag meer om elkaar gelachen worden mensen!

Brusselmans zou niet door de twitterende altijd gelijkhebbers moeten worden aangevallen; zijn cynisme, zijn stijl en de kenmerkende satire van z'n de reeks zouden gevierd moeten worden als de kunst waarvan ze deel uitmaken. Alles wordt al zo afgemeten politiek correct anno 2017, laten we in godsnaam wat te lachen overhouden.

In het verlengde daarvan hoop ik dan ook vurig op een lange, geschreven reactie van Brusselmans op Aafke Romeijn opdat er een mooie pennenstrijd geboren mag zijn tussen de beiden kunstenaars.

Oh, en Aafke; daargelaten dat ik het oprecht een leuk stuk vind dat je hebt geschreven moet ik toch even vermelden dat niemand Brusselmans beter afzeikt dan Brusselmans zelf. Lees deze column over Herman Brusselmans maar eens in z'n reeks Overschatte Mensen, misschien bezorgd het je nog een lekkere lach op deze langste dag van 2017.

Bed, bad, brood en plaatsvervangende schaamte

Tot het laatst aan toe heb ik getwijfeld of ik dit blog überhaupt zou plaatsen maar mijn woede zit dieper dan mijn behoefte tot zelfbehoud.

Voor de lezers die dit nog niet weten, het zit zo: Ik heb hiv. Nu niet meteen teveel schrikken, het gaat allemaal prima met me zoals het met het overgrote deel van de hiv-patiënten in Nederland prima gaat. Inmiddels is deze ziekte namelijk middels medicatie meer dan prima onder controle te houden. Ik ben gezond, mijn bloedwaarden zijn dik in orde en ik heb zelfs actief net zoveel hiv in mijn bloed als mensen die hiv-negatief zijn; nul dus.

Hoe mooi is het dat we in Nederland deze medicijnen en bijbehorende behandeling vrij beschikbaar hebben gemaakt voor iedereen die in de helaasheid der dingen dan toch aan deze aandoening moet lijden. Hierdoor zal ik persoonlijk vast heel oud kunnen worden, misschien wel oud genoeg om een definitief medicijn mee te maken.

Waar ik me dan ook écht verschrikkelijk boos over gemaakt heb de afgelopen dagen is het volgende bericht van nrc de afgelopen week met de weinig verhullende titel: Nederland tekent doodvonnis hiv-positieve vreemdelingen. Kortgezegd komt het er op neer dat de staat hiv-patiënten uitzet naar landen waar ze de noodzakelijke behandeling niet krijgen en vrijwel zeker zullen overlijden. Hier kan geld overigens geen argument zijn omdat het om een marginaal kleine groep gaat. Een kwetsbare groep ook. Een groep die letterlijk ten dode is opgeschreven wanneer ze terug gaan naar het land van herkomst.

De vluchtelingen uit verschillende, afgrijslijke conflictgebieden sterven in hordes tegelijk nog voor de poorten van Europa, de coalitiepartijen van onze eigen regering houden al dagenlang een beschamend overleg of we een zeer kleine groep mensen, èchte mensen, te eten en een bed moeten geven en ondertussen sturen wij mensen met wat een chronische aandoening kàn zijn terug naar land waar het een dodelijke ziekte zàl zijn. Ik persoonlijk schaam me daar plaatsvervangend diep voor. Héél diep.

We zijn dus in dit land afgegleden van het toonbeeld van tolerantie dat we ooit toch ècht waren naar een punt dat we mensen, echte levende mensen, met een dodelijke ziekte wegsturen naar een land waar ze vrijwel zeker niet de strikt noodzakelijke behandeling krijgen en doodgaan! We zijn in eens een land waar het kabinet een discussie over het zeer goedkope verstrekken van het zo kek klinkende `bed, bad en brood` misschien niet eens meer overleeft. Ondertussen kijkt diezelfde regering bewegingsloos toe hoe al decennialang mensen, gezinnen, kinderen met honderden tegelijk verzuipen in de middellandse zee.

Boos werd ik hier vooral over omdat ik het simpelweg bijna niet kan geloven. Want of we het nu over de ‘bed, bad en brood`-regeling, de aanhoudende humanitaire ramp in de middellandse zee hebben of over de situatie van de hiv-positieve vreemdelingen; uiteindelijk gaat het om het simpele menselijke recht om te leven. In mijn bescheiden mening zouden we in een nog altijd welvarend land als Nederland (laten we eerlijk zijn; de welvaart klotst hier nog altijd om onze enkels) vanuit een menselijk oogpunt zorg moeten willen dragen voor de zwakkeren in onze samenleving. En vreemdeling of niet, illegaal of niet, hiv of niet; als je in dit land rondloopt ben je onvermijdelijk een onderdeel van de samenleving en heb je dat basisrecht om te leven.

Gelukkig zie ik in de verschillende (social)media dat ik niet de enige ben die zich plaatsvervangend de ogen uit de kop geschaamd heeft rond het vluchtelingenthema van de afgelopen weken, dat geeft hoop. Helaas hoor ik datzelfde hoopvolle geluid nog niet terug vanuit de machthebbende politiek. Sterker nog, VVD-fractievoorzitter Halbe Zijlstra deed er vandaag nog een schepje bovenop door te stellen dat uitgeprocedeerde asielzoekers nog een voorbeeld kunnen nemen aan Willem Holleeder 

Helaas heb ik ook niet de illusie dat dit hobbyblog gelezen wordt door de Samsom, Rutte en diens secondanten. Wel zou ik graag een oproep willen doen. Deel dit bericht en laat zien dat je deze vluchtelingen nog voor ze op of van een bootje stappen en ongeacht welke status dan ook bovenal eerst mens vindt. Daar lever ik in ruil dan met plezier een stukje van mijn (schijn)veiligheid over mijn eigen hiv voor in.

De teleurstelling van Geert

Den Haag donderdag 29 januari 2015 circa 20:05

Het nieuws dat er een gewapende man de studio van het NOS 8 uur journaal is binnengedrongen heeft ook de Haagse fractieruimte van de PVV bereikt. Subiet laat men er alle werkzaamheden los. Overenthousiast rent een ambitieuze fractiemedewerker de werkkamer van Geert binnen: "Het is zo ver! Er houdt er zo eentje de NOS gegijzeld!". Ook de Grote Blonde Leider stopt met alles waar hij mee bezig is; dit is zijn moment.

In een voelbare mengeling van opwinding, chaos en verwarring wordt er een team bijeen geroepen om de speech voor te bereiden die De Grote Blonde Leider later die avond aan het Nederlandse volk zal brengen. Die speech waarin het ultieme gelijk opgeëist zal worden. Zo lang is hier met de gehele partij naar toe geleefd en nu is het moment eindelijk daar: moslimterreur in Nederland! Wie anders dan een moslim, zo redeneert men aldaar immers, kan verantwoordelijk zijn voor zulk een verwerpelijke en schandalige daad? 

De Grote Blonde Leider moet z'n uiterste best doen niet overmand te raken door emotie. In gedachten is hij al bij het onvermijdelijke Kamerdebat alwaar hij die laffe honden van een Rutte en een Samsom het nog eens flink kan inwrijven: "Ik waarschuw hier al 10 jaar voor en jullie deden niks, NIKS! Het is een grove schande mevrouw de voorzitter, dat wij in een land als Niddeland (Wilderiaans voor Nederland) onze ziel zo gewillig verkochten aan de duivel die Mohammed heet!".

Ook op Twitter weten de trouwe aanhangers van de Grote Blonde Leider het inmiddels zeker: de islamisering van dit land is ons vandaag duur komen te staan. Heel duur.

Op datzelfde Twitter circuleren inmiddels ook de eerste afbeeldingen van de gijzelnemer. Daar waar het voor de rest van Nederland niet meteen duidelijk genoeg is, afgaand op de foto zou het immers ook een zuid-Europeaan of zelfs gewoon een Hollander kunnen zijn, weten Geert en de zijnen het zeker: dit is er zo eentje!

Ondertussen is er veel werk verzet in de fractieruimte van de PVV. De victorieuze speech ligt klaar, iedereen is duidelijk geïnstrueerd en er is zelfs nog tijd om met z'n allen een flesje champagne open te trekken om dit memorabele moment luister bij te zetten, dit is immers de culminatie van dat waar ze met z'n allen zo naartoe geleefd hebben.

Terwijl een ieder nog met laatste restje bubbels in het glas staat komt het eerste bewegende beeld van de gijzeling naar buiten. Wat wel opvalt is dat de gijzelnemer, op z'n zuid-Hollandse accent na, perfect Nederlands spreekt. Maar ach, dat heb je nu eenmaal heel af en toe met zo'n derde generatie. Het mag de PVV-pret verder niet drukken.

Niet veel later wordt er meer bekend over het motief van de gijzelnemer. Er wordt zelfs een briefje vrijgegeven dat hij bij binnenkomst aan de portier heeft afgegeven. "Daarin zal hij vast alle Westelijke normen verwerpen en de sharia prediken, de hond!" merkt de Grote Blonde Leider op.

"Ehm.... ehm.... Nou... Ehm.... er staat eigenlijk niks over de islam.... " Merkt een van de overige aanwezigen op. "Hij zegt dat hij bij een hackerscollectief hoort.... het lijkt er ... ehm... Het lijkt er zeg maar op dat het niks met de islam te maken heeft....".

"WAT?!"  Schreeuwt Geert uit voor hij er erg in heeft. "Een hackerscollectief? Wat is dit voor linkse kul?! Hoe kunnen die multiculti-knuffelde theedrinkers van de PVDA dit nu al in de doofpot gestopt hebben?! Hij heet godnondejus nota bene Tarik! Hoeveel bewijs heb je nodig?!"

Al snel heerst er een oorverdovende stilte in de fractieruimte. De feestelijke stemming en de opwinding hebben plotsklaps plaatsgemaakt voor ontgoocheling en teleurstelling. Het laatste sprankje irreële hoop wat een ieder aanwezig nog had op een linkse doofpot wordt hardnekkig de kop ingedrukt wanneer uiteindelijk alle feiten bekend zijn. Er wàs geen islamitisch motief. Er wàs geen daadwerkelijk terreur. Er wàs geen jihaddisme.... Er was zelfs geen ècht wapen...

Daar waar De Grote Blonde Leider anders altijd zo zelfverzekerd en vrij van menselijke emoties zijn troepen leidt is nu de oprechte teleurstelling even zichtbaar in z'n gelaat als dat deze voelbaar is in de kamer. In een laatste oprisping van emotie smijt hij zonder wat te zeggen z'n champagneglas tegen de muur. Daarna verlaat hij omringd door een cordon van beveiligers het binnenhof.

Hij kende deze teleurstelling maar al te goed. Hij had deze teleurstelling ook gevoeld bij de laatste daadwerkelijk bloederige episodes in ons land. Hij had deze teleurstelling ook gevoeld bij die zwarte Koninginnedag waar Karst Tates met z'n auto op de menigte inreed. Opnieuw had hij die teleurstelling gevoeld bij het bloedbad van Tristan van Vlis.

In de auto onderweg naar z'n geheime onderduiklocatie ontkomt hij er niet aan, net als bij de eerdere 2 dramatische gebeurtenissen, te twijfelen aan z'n overtuigingen. Komt dat gevaar wel allemaal uit de moskeeën? Heeft de islam wel het monopolie op alles wat verwerpelijk is? Zou ik het misschien dan tòch mis kunnen hebben....

Maar voor die twijfel is het te laat. Voor die twijfel zit De Grote Blonde Leider er al veel te diep in. Met die twijfel moet hij nu, wederom teleurgesteld door z'n eigen verwachtingen en overtuigingen, ook deze avond de slaap zien te vatten op een geheime locatie. Ondergedoken voor z'n eigen denkbeelden. Morgen is er een nieuwe dag. Met een nieuw 8 uur journaal. Zonder glansrol voor hem, zonder overwinning, zonder speech en zonder verpletterend debat met die laffe honden van een Rutte en een Samsom. Wederom een dag van ongelijk, wederom een dag zonder moslimterreur in Nederland.

Klein leed

Gert, Peter, Rene en Bas zijn vier West Friese broers. Alle vier wonen ze in hetzelfde dorp en werken ze op dezelfde fabriek. Er was een tijd dat deze broers alles met elkaar deden, lief en leed met elkaar deelden en, zoals het met broers vaak gaat, elkaars beste vrienden waren. Tot die ene fatale dag een jaar of acht geleden. Die dag die alles zou veranderen en de kaarten tussen deze broers duchtig opnieuw geschud zouden worden. Die ene rampzalige dag waarin de band tussen de vier broers voor een onwaarschijnlijke beproeving zou komen te staan. 

De broers, drie van de vier vader van een gezin, hadden namelijk het plan gevat er gezamenlijk op uit te trekken naar Disneyland Parijs. En precies dat ogenschijnlijk gezellige plan zou de band tussen broers voorgoed veranderen. Natuurlijk, over het uitstapje op zich waren ze het gevieren roerend eens. Het was het te kiezen vervoersmiddel dat danig roet in het eten zou gooien. Gert, Peter en Rene wilden de reis namelijk per vliegtuig afleggen daar waar Bas het gewoon lekker met de auto wilde doen. U zult begrijpen: een dergelijk fundamenteel meningsverschil zijn de vier broers tot op de dag van vandaag nooit te boven gekomen. 

En zo kwam het dat de eens zo onafscheidelijke broers in een familievete terecht kwamen die ze de afgelopen acht jaren in die dramatische tweedeling bracht, die de ooit onbreekbaar geachte broederband op hartverscheurende wijze verbroken had. 

Maar dan gebeurd er iets dat hun leven opnieuw zou kunnen veranderen. Opeens is er een kans dat hetgeen het conglomeraat Disney zo ruw had afgenomen teruggewonnen kan worden. Opeens stuurt den here God zijn speciaal voor familieaangelegenheden uitgeruste engel op de broers af, opeens staat Bert van Leeuwen met z'n crew van het Familiediner voor de deur. Want, zo weten ook Bert en de EO, de bijbel leert hen immers: " Zo gij dan uw gave zult op het altaar offeren, en aldaar gedachtig wordt, dat uw broeder iets tegen u heeft; Laat daar uw gave voor het altaar, en gaat heen, verzoent u eerst met uw broeder, en komt dan en offert uw gave" (Mattheüs 5:23-24).

De eerlijkheid gebiedt me in dezen te verklaren dat ik, daar ik geen religieus mens ben, de EO meestal buiten beschouwing laat tijdens de gemiddelde zapronde en dit derhalve m'n eerste portie van het familiediner was. Direct ben ik onder de indruk van minutieuze voorbereiding van presentator Bert. Al bij het bezoeken van broer Bas op de eerdergenoemde fabriek heeft Bert namelijk drie zeer doordachte items bij zich: een speelgoedvliegtuig, speelgoedauto èn, last but not least, een pluche Mickey Mouse. "Heb je enig idee waarom ik hier ben?" Vraagt Bert semi-ernstig aan broer Bas. Broer Bas, misschien enigszins beïnvloed door de door Bert meegebrachte spullen, hoeft niet lang na te denken; Bert is hier voor de ruzie tussen hem en zijn broers.

Broer Bas is stellig. Hij wil op geen enkele wijze deelnemen aan het diner, Bas piekert er zogezegd niet over. Net zo stellig is Broer Gert zo valt al direct van z'n grimassen af te lezen, ook hij maakt Bert meteen bij aankomst duidelijk dat hij niet in de voor het programma schijnbaar gebruikelijke limousine zal stappen om naar het familiediner te gaan. Broers Rene en Peter zijn wat milder en staan zeker open voor een kans de welhaast magische broederband van weleer middels deze Goddelijke interventie nieuw leven in te blazen.

Dan is het tijd voor de spannende ontknoping van dit zenuwslopende stukje emo-tv. Bert is inmiddels bij het restaurant waar het door de dochters van broers Bas en Peter klaargemaakte diner op de eens zo nauw verweven broers wacht. Daar er twee kampen zijn in deze broederlijke twist zullen er twee limousines arriveren waarvan een ieder op dat moment slechts kan hopen dat enerzijds de broers Gert, Peter en Rene en anderzijds broer Bas er op het aanstaande moment suprême uit zullen stappen. Een ongekende spanning maakt zich van zowel de dochters die dit hele plan beraamt hebben als de kijker meester. 

De eerste limousine stopt. Bert loopt naar het portier. In gedachten schreeuw ik het uit: "Loop door Bert, maak in godesnaam die deur open!" Bert opent het portier, de camera draait tergend langzaam in de juiste positie.... Zijn broers Gert, Peter en Rene ingestapt...? Ja, JA! Al vlug realiseer ik me dat het overbodig enthousiasme is. Dit waren immers slechts de drie broers die het in die afgelopen acht jaar nog steeds prima met elkaar konden vinden. 

Opnieuw komt er een limousine aan. Dit is het moment van de waarheid, dit is de limousine van broer Bas. Ook nu lijkt Bert in slow motion richting het portier te lopen, al even zo langzaam gaat hij met z'n hand naar het portier, opnieuw kiest de camera traag positie... Ik schuif naar het puntje van m'n stoel, de bezwete palmen van m'n handen druk ik inmiddels tegen m'n gelaat.... Broer Bas was immers zo stellig geweest dat hij op geen enkele wijze mee wilde werken... En dan wordt er plots een been naast de limousine geplaatst, ook broer Bas heeft besloten in te stappen! 

Het eens zo onmogelijk geachte plaatje van de vier broers die, toegegeven een tikkeltje ongemakkelijk nog, zij aan zij de conclusie trekken dat het wel eens tijd wordt de lucht te klaren is hartverwarmend in beeld gebracht. 

En zo kwam het dat den here God met behulp van z'n meest trouwe aardse volgeling Bert als bij een (gods)wonder wist te repareren wat Disney zo rücksichtslos had vernietigd. Bert zelf kijkt tevreden toe hoe hij wederom een missie Gods met succes heeft volbracht. Met stille trom verdwijnt Bert vervolgens van het toneel, door naar de volgende ontwrichte familie waarschijnlijk. Bert's goddelijke werk is immers nooit gedaan. Daar waar er een familie in onmin leeft, daar verschijnt Bert. 

Maar voor vanavond is Bert z'n werk gedaan. Voor vanavond is het eind goed, al goed.

Tweeduizendvijftien

Na een in mijn geval zeventien uur-lange jaarwisseling heeft wederom een nieuw jaar zich aangediend. Mijns inziens altijd weer een hoop gedoe om niks, dat hele oud en nieuw. Weken, zo niet maanden van tevoren is het al een terugkerend gespreksonderwerp: "wat gaan we met oud en nieuw eigenlijk doen?!". Feitelijk eindigt het telkens opnieuw hetzelfde. Je haalt kaarten voor een of meerdere feesten die uiteindelijk van middelmatige kwaliteit blijken. Na afloop maak je de balans op en zeg je tegen elkaar: "eigenlijk is gewoon thuis met vrienden toch wel het leukste met oud en nieuw", hiermee pogend de gezamenlijke lichte teleurstelling te verhullen.

Was het dan een en al droefenis hoor ik u denken? Neen. Het was een zeer gemoedelijk geheel met goede vrienden. De slechte muziek op het feestje in het volkshotel tijdens de daadwerkelijke jaarwisseling slaagde er niet in de vreugde van het goede gezelschap waarin ik me begaf te overmeesteren. Ook het uitzicht over het vuurwerk boven de Amsterdamse binnenstad vanaf de zevende verdieping van het volkshotel was fenomenaal. Zeventien uur lang non stop feesten was wellicht overigens iets dat meer bij kersverse twintigers past dan bij kersverse dertigers, het mag gezegd worden.

Bij een stuk over nieuwjaar en het nieuwe jaar ontkom je er welhaast niet aan het onderwerp (al dan niet) goede voornemens aan te snijden. Welnu; goede voornemens voor de eerste januari van een nieuw jaar vind ik één van de meest nutteloze tijdsbestedingen die er ooit bedacht zijn. Welke schlemiel heeft dat überhaupt bedacht?! Het is, en dat zeg ik als volleerd en zeer ervaren uitstelproffesional, de ultieme vorm van uitstellen. Als je ècht wilt afvallen waarom begint dat dan per 1 januari en niet per 13 september? Als je ècht wilt stoppen met roken waarom gooi je dan niet je sigaretten weg op 24 mei? Als je ècht meer wilt sporten waarom koop je dan niet eens, bijvoorbeeld, in oktober hardloopschoenen? De meeste van deze voornemens sneuvelen volgens mij ook al zo'n beetje rond 8 januari.

Maar goed. Een nieuw jaar. Nieuwe rondes, nieuwe prijzen om er maar eens een cliché tegenaan te gooien. Aan de clichématige voornemens doe ik dan misschien niet mee, ook ik ontkom er niet aan om bij de jaarwisseling te mijmeren over wat er geweest is en wat er al dan niet gaat komen in dit kakelverse jaar dat voor ons ligt. Wat is dat in mijn geval? Ik heb geen flauw idee. Ik heb geen flauw idee en dat is eigenlijk best een mooi iets. Dit jaar is de spreekwoordelijke schone lei. Alles ligt open. De mogelijkheden zijn eindeloos. Wat ik wil? Weet ik ook niet, ga ik over nadenken en kom ik ongetwijfeld nog op terug. Wat ik wèl weet is dat alle ingrediënten om er een weergaloos jaar van te maken aanwezig zijn. Zo woon ik in één van de mooiste steden ter wereld omringd met al even zo mooie mensen, weet ik zeker dat er in dit jaar minstens net zoveel gelachen gaat worden als in het jaar dat achter me ligt en ben ik gezond. Meer heeft een mens ècht niet nodig.

Ik sluit af met een even geinig als nutteloos weetje over het jaar 2015: 21 oktober van dit jaar is de datum dat Marty McFly in de tweede back to the future-film vanuit 1985 in de toekomst landt. We hebben dus nog even ruim 10 maanden om met vliegende auto's op de proppen te komen. Ik wacht in ieder geval met gepaste spanning af.

Gelukkig nieuwjaar allen!