Bed, bad, brood en plaatsvervangende schaamte

Tot het laatst aan toe heb ik getwijfeld of ik dit blog überhaupt zou plaatsen maar mijn woede zit dieper dan mijn behoefte tot zelfbehoud.

Voor de lezers die dit nog niet weten, het zit zo: Ik heb hiv. Nu niet meteen teveel schrikken, het gaat allemaal prima met me zoals het met het overgrote deel van de hiv-patiënten in Nederland prima gaat. Inmiddels is deze ziekte namelijk middels medicatie meer dan prima onder controle te houden. Ik ben gezond, mijn bloedwaarden zijn dik in orde en ik heb zelfs actief net zoveel hiv in mijn bloed als mensen die hiv-negatief zijn; nul dus.

Hoe mooi is het dat we in Nederland deze medicijnen en bijbehorende behandeling vrij beschikbaar hebben gemaakt voor iedereen die in de helaasheid der dingen dan toch aan deze aandoening moet lijden. Hierdoor zal ik persoonlijk vast heel oud kunnen worden, misschien wel oud genoeg om een definitief medicijn mee te maken.

Waar ik me dan ook écht verschrikkelijk boos over gemaakt heb de afgelopen dagen is het volgende bericht van nrc de afgelopen week met de weinig verhullende titel: Nederland tekent doodvonnis hiv-positieve vreemdelingen. Kortgezegd komt het er op neer dat de staat hiv-patiënten uitzet naar landen waar ze de noodzakelijke behandeling niet krijgen en vrijwel zeker zullen overlijden. Hier kan geld overigens geen argument zijn omdat het om een marginaal kleine groep gaat. Een kwetsbare groep ook. Een groep die letterlijk ten dode is opgeschreven wanneer ze terug gaan naar het land van herkomst.

De vluchtelingen uit verschillende, afgrijslijke conflictgebieden sterven in hordes tegelijk nog voor de poorten van Europa, de coalitiepartijen van onze eigen regering houden al dagenlang een beschamend overleg of we een zeer kleine groep mensen, èchte mensen, te eten en een bed moeten geven en ondertussen sturen wij mensen met wat een chronische aandoening kàn zijn terug naar land waar het een dodelijke ziekte zàl zijn. Ik persoonlijk schaam me daar plaatsvervangend diep voor. Héél diep.

We zijn dus in dit land afgegleden van het toonbeeld van tolerantie dat we ooit toch ècht waren naar een punt dat we mensen, echte levende mensen, met een dodelijke ziekte wegsturen naar een land waar ze vrijwel zeker niet de strikt noodzakelijke behandeling krijgen en doodgaan! We zijn in eens een land waar het kabinet een discussie over het zeer goedkope verstrekken van het zo kek klinkende `bed, bad en brood` misschien niet eens meer overleeft. Ondertussen kijkt diezelfde regering bewegingsloos toe hoe al decennialang mensen, gezinnen, kinderen met honderden tegelijk verzuipen in de middellandse zee.

Boos werd ik hier vooral over omdat ik het simpelweg bijna niet kan geloven. Want of we het nu over de ‘bed, bad en brood`-regeling, de aanhoudende humanitaire ramp in de middellandse zee hebben of over de situatie van de hiv-positieve vreemdelingen; uiteindelijk gaat het om het simpele menselijke recht om te leven. In mijn bescheiden mening zouden we in een nog altijd welvarend land als Nederland (laten we eerlijk zijn; de welvaart klotst hier nog altijd om onze enkels) vanuit een menselijk oogpunt zorg moeten willen dragen voor de zwakkeren in onze samenleving. En vreemdeling of niet, illegaal of niet, hiv of niet; als je in dit land rondloopt ben je onvermijdelijk een onderdeel van de samenleving en heb je dat basisrecht om te leven.

Gelukkig zie ik in de verschillende (social)media dat ik niet de enige ben die zich plaatsvervangend de ogen uit de kop geschaamd heeft rond het vluchtelingenthema van de afgelopen weken, dat geeft hoop. Helaas hoor ik datzelfde hoopvolle geluid nog niet terug vanuit de machthebbende politiek. Sterker nog, VVD-fractievoorzitter Halbe Zijlstra deed er vandaag nog een schepje bovenop door te stellen dat uitgeprocedeerde asielzoekers nog een voorbeeld kunnen nemen aan Willem Holleeder 

Helaas heb ik ook niet de illusie dat dit hobbyblog gelezen wordt door de Samsom, Rutte en diens secondanten. Wel zou ik graag een oproep willen doen. Deel dit bericht en laat zien dat je deze vluchtelingen nog voor ze op of van een bootje stappen en ongeacht welke status dan ook bovenal eerst mens vindt. Daar lever ik in ruil dan met plezier een stukje van mijn (schijn)veiligheid over mijn eigen hiv voor in.